Patrik Deltenre Jazz The Music Village Brussel (25-08-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: The Music Village © Rootsville 2021

Na de fantastische homage aan Chick Corea van vorige week trok ik opnieuw naar ‘The Music Village’ om van het concert van Patrick Deltenre & friends te genieten. 

Patrick Deltenre (guitar,harmonica) is een soulfull gitarist en vooral een ronkende naam in de Belgische en Europese pop, rock en jazz. Deltenre was dertig jaar lang de vaste gitarist van Maurane en speelde daarnaast ook met Viktor Lazlo en Level 42. Hij heeft ook concerten, tours en pop / variété / blues albums gedaan met vele artiesten: Viktor Lazlo, Isabelle Antena, David Links, Calvin Owens, Jo Lemaire, Axelle Red, Philippe Lafontaine, Adamo, Lara Fabian, Marc King (Level 42) , Kris Debruyn, Maurane, Boogie Boy en meest recent met Maxime Leforestier, Philip Catherine, Kevin Mulligan, Marc Lelangue, Bruno Castellucci, Michel Hatzi, Expresso met François Garny, Aftertouch-groep met Ivan Paduart, Richard Galliano, Marcia Maria Hij neemt ook deel aan het album en de tour van HLM (Charles Loos Steve Houben en Maurane).


De immer fris jong ogende Deltenre had enkele vrienden mee, namelijk Dirk Van der linden, voor deze gelegenheid op Hammond, hij bespeelt ook meesterlijk de gitaar en piano en is componist, producer, muziekleraar en Sales Manager voor Hammond Suzuki in Europa. Tevens traden bassist Fabrizio Erba en drummer Toto Poznantek aan met een palmares dat een boek op zich is.

De set begon affirmatief met – ahum – de compositie “Affirmation” en de immense klasse van deze, voor het eerst samenspelende topmuzikanten, werd instant bevestigd ! Meteen gevolgd door “Pigeons” een terugblik op de gelukkige jeugd van Patrick en zijn ouders. De standard “Canadien Sunset” van ene Wes Montgomery uit de jaren 30 werd smaakvol van onder het stof gehaald en een emotioneel ‘Mignardises’, ode aan Mauranne en gecomponeerd door de heer Deltenre greep ons collectief naar de keel. Ook onze nationale Toots, kreeg een ereschavot met “T for Toots” met alleskunner Patrick die schitterde op mondharmonica, alsook zijn tijdsgenoot Nat King Cole met diens “Smile”, omfloerst en huiveringwekkend mooi. Daarna was het de beurt aan de al 30 jaar geleden overladen Miles Davis zijn “All Blues”.

Ook ons koninkrijk werd in de bloemetjes gezet met het werkstuk “King of Belgium” een compositie die ineengestoken werd door de eminent John Scofield en waarin Fabrizio Erba (eerste prijs conservatorium 1998) een geweldige bassolo mocht ten berde geven. Na de pauze een bluesy noot met de heerlijk swingende instrumental “Strassbourg Saint-Denis”. Een verstillend mooie versie van “Moonriver” deed ons de ogen sluiten en met weemoed denken aan ene Django Reinhart en Dirk Van der Linden zorgde voor extra patina met een gloed van fluwelen velours op zijn zinderend zoemende Hammond. Vingervlugge en tedere momenten werden constant afgewisseld met echo’s van ene Pat Metheny en deze voor het eerst samenspelende superformatie ging crescendo qua sfeer en virtuositeit, culminerend in een meane blueslick waarbij Jimi Hendrix niet veraf leek ….

Wederom werd het belang van Toots Thielemans (Deltenre speelt ook mee in het hommageprogramma “What a Wonderful Toots”) duidelijk in de verf gezet met “Midnight Cowboy”, een van de bekendste filmsoundtracks van Baron Toots (naast “Turks Fruit”, de begintune van “Witse”, etc). Laten we bijvoorbeeld niet vergeten dat Toots de favoriete muzikant was van Quincy Jones (tevens producer van Michael Jackson) en dat onze jazzpionier het mondmuziekske toch op de wereldkaart heeft gezet. Toto toonde zich een “maître pâtissier” on sizzling drums en het doofde sfeervol uit op de , Hammond terwijl sterdrummer Toto de ons pas ontvallen Charlie Watts (die eigenlijk meer jazz- dan rockdrummer was) en Buddy Rich mocht eren terwijl Dirk Van der linden letterlijk de pannen van het dak speelde.

De man is dan ook professioneel muzikant sinds 1989, speelde bij de Blauwe Maandag Compagnie, de Swing Dealers, Kazzen en tourde tot maar liefst in Nieuw Zeeland. Hij mocht zijn kunnen wederom etaleren in “Georgia (on my mind)” en freewheelend helemaal loos gaan in “Breezin” van die andere genius of soul Bobby Womack. Toto Poznantek mocht soleren (dat doet hij al sinds zijn 13de) en we begrepen direct waarom hij de paukenvellen beroerde bij Bécaud, Aznavour, James Brown, Percy Sledge, Tom Jones, Zucherro, Adamo, Johnny Halliday en – dichter bij ons – Paul Michiels. In ieder geval stond Patrick Deltenre breed te glimlachen en droop het spelplezier van de muren. Als bisnummers kregen we nog een “inédit” en was er ruimte voor improvisatie to dance the night away met een wederom fabulous slalommende gitaar waarbij Patrick Deltenre voor de laatste keer mocht duelleren met Dirk “Doctor Boogie” Van der Linden. Sjieke dinges !